Jutro pogrzeb Jana Olszewskiego

- Był bardzo skromnym człowiekiem i zawsze podkreślał, że to dzieci z którymi pracował decydują, jaki spektakl zostanie przygotowany. Nie było dziecięcego festiwalu teatralnego w Polsce, na którym jego zespoły nie zdobyłyby pierwszej nagrody - wspomina kolegę Jerzy Kaszuba, instruktor teatralny z Sieradza.

Postać tego skromnego człowieka teatru zdążyła obrosnąć już wiejskimi anegdotami, z których pewna ukazuje rozmowę dwóch starszych mieszkanek Włynia, gdzie jedna z pań miała powiedzieć: Tyn Olszeski, to musi mić dużo pinindzy, bo rano mo szkołe, a popołudniu teatry, na te słowa odezwała się druga rozmówczyni: Nie, Pani, un to robi za darmo! Reakcja słuchaczki była natychmiastowa, dla nas dziś obrazująca „teatralne zapalenie” i pasję Olszewskiego, gdyż staruszka odpowiedziała: Darmo!? Toć to wariot!. Przywołana anegdota ukazuje człowieka podchodzącego z wielką pokorą, oddaniem i szacunkiem do teatru, pracy z dziećmi, do swego „kochanego zespołu”.

Ta anegdota i poniższe informacje o historii działań Jana Olszewskiego pochodzą pochodzą z pracy naukowej dr Sylwii Dęgi-Frątczak pt.: "Sacrum w teatrach amatorskich "Siódmej Prowincji” (Łask - Zduńska Wola - Sieradz) w latach 1975-2010."

Jan Olszewski przybył do Włynia ze swej rodzinnej miejscowości Chabierów i zaczął pracę z dziećmi. Stworzony przez niego teatr od początku był skierowany na dziecko, na edukację.

Olszewski uczy dykcji, wymowy, edukuje, jest z włyńskimi dziećmi od rana do nocy, i jak sam mówi patrzy na ich dalsze losy. Choćby z Innej, Dnia kobiet, gdy zespół tworzyło szesnastu uczestników, czternaścioro skończyło studia wyższe, dwie osoby robią doktorat, jedna jest redaktorem Teleexpresu. I to jest wartością, to jest najważniejsze, nawet nie efekty sceniczne, choć w pewnym stopniu też. Mnie tak jak drzewu zależy nie na owocach, tylko na nasionach, czyli na przyszłości tych dzieci, na kształtowaniu ich moralnych postaw. Zbyt długo pracuję w szkole, by nie wiedzieć o tym, że w szkole nie robi się kariery, ktoś kto myśli że zrobi karierę w szkole jest głupcem. Jeżeli ktoś pracuje w szkole, to musi podporządkować swoją pracę dobru dziecka, a ponieważ ten teatr był przedłużonym ramieniem szkoły, bo w szkole się odbywały próby i szkoła go wspierała i zawsze wspiera. Miał przede wszystkim temu dziecku pomóc, miał mu pokazać świat i inne wzorce, miał zahartować, miał doprowadzić do umiejętnych wyborów. To była podstawa. Nie wartość artystyczna przedstawienia, ale poszukiwanie świata wartości. Z dzieciakami jestem „od korzeni” w tym wszystkim.

"Dziecko" Jana Olszewskiego - Zespół Teatralny 28. Drużyny Harcerskiej im. Cz. Miłosza we Włyniu

Od wielu lat prowadzę zespół teatralny, co upoważnia mnie do stwierdzenia, że w każdym dziecku drzemie potrzeba, a nawet konieczność osiągnięcia sukcesu(...) W wartościowym zespole powinno się liczyć właściwie wszystko: wspólna praca, możliwość i chęć bycia razem, przygoda jaką jest nie tylko wyjazd, ale każda próba, odkrywanie własnych możliwości, doskonalenie umiejętności, wspólne tworzenie całości, jaką jest przedstawienie(...)

Historia i współczesność:
Zespół Teatralny 28. Drużyny Harcerskiej im. Czesława Miłosza przy Szkole Podstawowej we Włyniu istnieje od 1985 roku, dziś skupia w sobie również uczniów z Gimnazjum w Warcie. Obie szkoły znajdują się na terenie województwa łódzkiego w powiecie sieradzkim, a dwudziestopięciolecie działalności zespołu przypada na rok 2010. Opiekunem grupy jest Jan Olszewski „polonista nie do odzyskania&rdquo, który pracę teatralną z grupą rozpoczął na polu harcerskim, a ponieważ „przerastała go musztra i pieśń harcerska, spróbował inaczej - założył drużynę teatralną i tak zostało do dziś. Są po prostu Zespołem Teatralnym 28. Drużyny Harcerskiej im. Czesława Miłosza, choć swego czasu ich Patron bardzo się nie podobał. Działając przy szkole zawsze mogli liczyć na pomoc i życzliwość dyrektora placówki i całej Rady Pedagogicznej”. O samych początkach i problemach związanych z nadaniem zespołowi imienia Czesława Miłosza mówi sam instruktor grupy: Nasza przygoda z teatrem rozpoczęła się od przygotowania montażu poetycko-muzycznego, poświęconego patronowi naszej drużyny. Program wystawiony na Harcerskich Spotkaniach Kulturalnych Młodzieży Szkolnej przepadł... Nie podobał się, zwłaszcza Miłosz i jego wiersze: Do polityka, Który skrzywdziłeś..., choć przecież eksponowały uniwersalną problematykę dobra i zła, odpowiedzialności moralnej za własne czyny, itd. Nie zraziwszy się tym pierwszym niepowodzeniem, w dalszym ciągu bawiliśmy się w teatr, przy okazji wzajemnie się ucząc (to nie pomyłka - dorośli naprawdę mogą się wiele nauczyć od dzieci). Inscenizowaliśmy baśnie, sięgaliśmy po utwory poetyckie i gotowe scenariusze. Uczyliśmy się (i uczymy) na własnych błędach, których popełniliśmy całe mnóstwo.

Początkowa, sześcioletnia działalność opiekuna zespołu była całkowicie społeczna, dopiero w 1991 roku szkoła, w której tworzyła grupa pod okiem Jana Olszewskiego, otrzymała pieniądze od Kuratorium Oświaty i Wychowania w Sieradzu na prowadzenie trzech godzin kółka teatralnego tygodniowo. Zgromadzone materiały dotyczące zespołu pozwalają na dokładne przyjrzenie się i analizę tych rozsławionych, włyńskich popołudni teatralnych, kiedy to młodzi wraz ze swym opiekunem „sięgają po problematykę im najbliższą, a w swych przedstawieniach prezentują swoje środowisko - sprawy, które śmieszą, oburzają, bolą... Pracę nad nowym przedstawieniem zaczynamy - z pieczołowitością opisuje czy omawia Jan Olszewski - od prób sytuacyjnych, budujemy fabułę, konflikt dramatyczny, postaci sceniczne. Ten system pozwala każdemu młodemu aktorowi wybrać odpowiadającą mu rolę dostosowaną do jego możliwości. Jest to tym bardziej istotne, że do zespołu może należeć każdy, kto zechce, bez względu na predyspozycje, np. dziecko z wadą wymowy może się na scenie świetnie jąkać, przykład dostrzec można w Innej, gdzie narzeczony gra rolę jąkały dlatego, że miał taką wadę wymowy i trzeba było przydzielić mu taką właśnie rolę. W następnym przedstawieniu poradził sobie. Przez te dwadzieścia cztery lata przewinęło się może trzystu, może więcej uczestników, bo to była zawsze maleńka szkółka. Niektórzy po dziewięć lat byli w teatrze. Bywały takie roczniki, gdzie na siedemdziesięciu uczniów w szkole pięćdziesięciu iluś należało do teatru, już była nie jedna grupa, tylko trzy grupy, i trzy popołudnia pracy z dzieciakami.

Dalsze wypowiedzi instruktora podkreślają znamienitą cechę Zespołu Teatralnego 28. Drużyny Harcerskiej, która niewątpliwie wpływa na zespół od korzeni, nijako formułuje go i przyczynia się do jego trwania. Od 1988 roku grupa sama układa scenariusze do swych sztuk, gdyż nie mogła znaleźć właściwego tekstu do ukazania tego co pragnęła przedstawić. Dodatkowym atutem opracowanych przez zespół partii dialogowych był język wywodzący się z gwary łęczycko-sieradzkiej, odzwierciedlający jednocześnie mowę włyńskiego otoczenia. Ów zabieg może śmieszyć, zastanawiać, wzbudzać odczucia negatywne, ale jest elementem wyróżniającym „Włyniaków&rdquo, i nie czyni z grupy zespołu folklorystycznego. Ogólny rys działalności opisywanego teatru amatorskiego może nasuwać zastosowanie takiej terminologii, jednak głębsze badania dowodzą, że Zespół Teatralny 28. Drużyny Harcerskiej we Włyniu jest dziecięcym teatrem amatorskim opierającym się jedynie o nieliczne elementy teatrów ludowych. Przełom XX i XXI wieku nie wyeliminował całkowicie z podsieradzkich wiosek mowy gwarowej, bywają rodziny, gdzie łączy się język potoczny oficjalny i nieoficjalny z językiem wsi, i to nie tylko wśród starszych mieszkańców regionu.

Włyńscy miłośnicy teatru wywodzą się z rodzin wiejskich, głęboko osadzonych w rolniczych realiach, "ziemia tu kiepska, gospodarstwa - małe i tradycyjne, więc wielu mieszkańców wsi szuka pracy poza nią, choć niewielu ją znajduje. Sytuacja materialna rodzin dzieci należących do teatru jest przeciętna i stale się obniża. Najbardziej zwarte środowisko tworzą mieszkańcy Włynia. Prawie wszyscy są tu z sobą spokrewnieni, ich gospodarstwa wyróżniają się spośród pozostałych, stosunkowo mało osób pracuje poza rolnictwem. Jest to wieś, w której zachowały się jeszcze dawne więzi, tradycja, a z opinią większości jednostka musi się liczyć. W pozostałych wioskach z których pochodzą aktorzy, a są to: Dzierzązna, Glinno i Pierzchnia Góra, jest dużo gorzej pod względem zachowania tradycyjności, może dlatego, ze znacznie więcej ich mieszkańców "szuka chleba" poza nimi”. Ten krótki rys ekonomiczno-socjologiczny może tłumaczyć zapatrzenie zespołu w kierunku folklorystycznym oraz gwarowości języka. Należy jednak pamiętać, że to go wyróżnia spośród zespołów regionu, a nawet kraju.

Dzieje i osiągnięcia:
Zespół Teatralny 28. Drużyny Harcerskiej im. Czesława Miłosza swój rodowód wywodzi z harcerstwa, stąd w Księdze protokołów początkowo informacje o jego działalności znajdują się pod hasłem „Drużyna harcerska”. Kronika Szkoły Podstawowej we Włyniu pieczołowicie gromadzi i opisuje każde osiągnięcie teatralne zespołu Jana Olszewskiego.

Rok szkolny 1985/863: Drużyna harcerska liczy 39 członków. Jest to drużyna próbna, przygotowująca się do nadania jej imienia Czesława Miłosza. W związku z tym główny nacisk jest położony na pracę z bohaterem drużyny, na poznanie Prawa Harcerskiego oraz na stworzenie spójnego, rozumiejącego się, a jednocześnie ambitnego zespołu. Obok spotkań integracyjnych, harcerskich ognisk i prac społecznych "harcerze przygotowali dwie inscenizacje pt. Baśń o kocie w butach i montaż słowno-muzyczny, złożony z wierszy Cz. Miłosza i ballad Bułata Okudżawy, które wystawili na Choince Noworocznej i na eliminacjach hufcowych Harcerskich Spotkań Kulturalnych Dzieci i Młodzieży Szkolnej, zajmując tam dwa pierwsze miejsca i kwalifikując się do eliminacji rejonowych. Próby związane z doskonaleniem wyżej wymienionych inscenizacji nie pozwalają na organizację typowo harcerskich zbiórek, co powoduje, że "leży" praca nad organizacją i wystrojem harcówki. Na okres późniejszy odłożono Przyrzeczenie i nadanie drużynie imienia. Drużyna nie posiada dokumentacji - brak czasu spowodował, że drużynowy, mając do wyboru autentyczną działalność z młodzieżą lub sporządzanie dokumentacji, wybrał pierwszą możliwość". W ramach drużyny harcerskiej funkcjonowało również kółko polonistyczne, podzielone na dwie sekcje: olimpijską i recytatorską, których uczestnicy pod okiem Janusza Olszewskiego zdobywali wyróżnienia i nagrody na szczeblach rejonowych i wojewódzkich. Szeroki zakres obowiązków, jakich podjął się drużynowy już w pierwszym roku pracy, ukazuje jednocześnie, że nie pozostawił on bez opieki i pomocy ani jednego dziecka. Wręcz przeciwnie, dotarł do często ukrytych zdolności, i w miarę swoich możliwości i umiejętności starał się je rozwijać.

Rok szkolny 1986/87: W roku szkolnym do drużyny harcerskiej należało 47 uczniów z klas IV-VIII, a do zespołów teatralnych należało 33 harcerzy, do kółka polonistycznego, rozbitego na sekcję olimpijską i recytatorską - 14 harcerzy. Obok powyższych kontynuowano jeszcze pracę typowo harcerską, jednak główny nacisk położono na pracę w teatrze szkolnym i recytatorską. Podobnie jak w poprzednim roku szkolnym, powstały dwie inscenizacje: Baśń o śpiącej królewnie i Zwierzyniec pana Brzechwy. Obydwie inscenizacje na eliminacjach hufcowych uplasowały się na dwu pierwszych miejscach. Pierwsza z nich przeszła eliminacje rejonowe i dotarła do finału wojewódzkiego. Pracę ze Zwierzyńcem pana Brzechwy postanowiono kontynuować w przyszłym roku, ponieważ do tego zespołu należały młodsze dzieci, zaś materiał literacki, wykorzystany do przedstawieni, dawał możliwość wielokrotnych zmian scenicznych. Podobnie jak w roku minionym utrzymywały się sukcesy recytatorskie i polonistyczne uczniów Olszewskiego.

Rok szkolny 1987/88: Drużyna liczyła 39 uczniów (spadek liczebności wiąże się z powstaniem drugiej, konkurencyjnej drużyny harcerskiej., która działała jednak tylko dwa lata) z klas VI-VIII. Przedst. Zwierzyniec dotarło do finału wojewódzkiego Harcerskich Spotkań Kulturalnych Młodzieży Szkolnej, nie otrzymało nagrody, choć zostało zakwalifikowane do Ogólnopolskich Harcerskich Spotkań Kulturalnych Młodzieży Szkolnej w Kielcach, gdzie zdobyło "Brązową Jodłę".

Rok szkolny 1988/89: Drużyna harcerska liczyła 38 uczestników, zespół teatralny tworzyło 14 uczniów, do kółka polonistycznego należało 24 członków (3 do sekcji olimpijskiej, pozostali - do recytatorskiej). Przygotowane w tym roku widowisko pt. Skrzydełka w wojewódzkim finale Harcerskich Spotkań Kulturalnych Młodzieży Szkolnej zdobyło Puchar Kuratora Oświaty i Wychowania, a aktorzy w nagrodę wyjechali na dwa tygodnie do Niemieckiej Republiki Demokratycznej.

Rok szkolny 1989/1990: Dotychczasowe przedstawienia, wystawione przez zespół oparte były albo na gotowych scenariuszach, albo też na tekstach adaptowanych dla potrzeb sceny. Przyparty do muru brakiem interesujących dzieci scenariuszy opiekun postanowił sam napisać coś dla potrzeb zespołu. Podjął ważny problem, sięgnął bowiem do otaczających wiejskie dziecko realiów, ale, jak przystało na polonistę - "przegadał". Dopiero pomoc członków zespołu (dokonanie skrótów, nadanie odpowiedniej dramaturgii) sprawiła, że powstało pierwsze autorskie przedstawienie SOS. Zdobyło ono nagrodę główną na XI Ogólnopolskim Przeglądzie Teatrów Dziecięcych „Dziatwa’90” w Łodzi, Puchar Kuratora Oświaty i Wychowania w Sieradzu na wojewódzkich Harcerskich Spotkaniach Kulturalnych Młodzieży Szkolnej, co wiązało się z wytypowaniem zespołu na XVII Ogólnopolskie Spotkania w Kielcach. Stamtąd zespół przywiózł najwyższą nagrodę - "Kielecką Jodłę". Poza tym wystąpił gościnnie w teatrze "Pinokio" w Łodzi, w Teatrze Miejskim i kinie "Piast" w Sieradzu. Jak każdego roku zespół przygotował programy na Choinkę Noworoczną i Dzień Kobiet.

Rok szkolny 1990/91: Drugie z kolei przedstawienie autorskie zespołu pt. Dzień Kobiet zdobyło pierwszą nagrodę na XII Ogólnopolskim Przeglądzie Teatrów Dziecięcych "Dziatwa’91" w Łodzi, nagrodę główną na I Wojewódzkim Przeglądzie Teatralnym w Sieradzu i reprezentowało województwo na eliminacjach międzywojewódzkich Sejmiku Teatrów Wiejskich we Włoszakowicach. Dzięki osiągnięciom zespołu teatralnego i recytatorów2 szkoła zdobyła nagrodę główną w konkursie organizowanym przez Zarząd Główny Towarzystwa Kultury Teatralnej "Bliżej teatru".

Rok szkolny 1991/92: Przygotowano dwa nowe przedstawienia, a jednocześnie w dalszym ciągu pracowano nad Dniem Kobiet, które wystawiano na zamówienie publiczności. Pierwsze z nowych widowisk Zwierzyniec pana Brzechwy to zupełnie inna wersja spektaklu sprzed dwóch lat. Wśród jego odtwórców znalazło się 22 uczniów z klas III-IV. Drugie z nich to Śpieszmy się kochać ludzi, w którym pracowało 19 uczniów z klas III-VIII. Zespół brał udział w licznych konkursach i przeglądach, m.in. w XIII Ogólnopolskim Przeglądzie Teatrów Dziecięcych w Łodzi "Dziatwa '92" trwającym od 13-16 maja, gdzie otrzymał nagrodę I stopnia - zestaw do odbioru TV satelitarnej oraz Nagrodę TV Łódź - 5 ml zł oraz nagranie spektaklu w studiu TV i jego emisja w Programie I TV, Nagrodę Fundacji Artystycznej ZMW Teatr Wsi Polskiej - trzydniową wycieczkę do Warszawy i występ w Warszawskim Ośrodku Kultury, Nagrodę indywidualną dla Kasi Łuczak. Ponadto Włynianie brali udział w II Wojewódzkim Przeglądzie Teatrów "Zderzenia teatralne"- Łask'92, gdzie za spektakl Śpieszmy się kochać ludzi przyznano nagrodę, zaproponowano współpracę z teatrem zawodowym "Wierzbak" z Poznania i udział w Światowym Biennale Sztuki Dziecięcej w Poznaniu - maj 1993r.

Rok szkolny 1992/93: Podjęto pracę nad realizacją następujących przedstawień: Śpieszmy się kochać ludzi (18 osób), Inna (17 osób), Gdyby do szkoły chodziły anioły (13 osób), Wróżki (14 osób). Tak więc, obok jednego ubiegłorocznego przedstawienia, które trzeba było "utrzymać w formie", powstały trzy nowe spektakle. Ogółem w pracę nad czterema przedstawieniami było zaangażowane 61 osób, przy liczbie 86 uczniów w całej szkole. Najważniejsze osiągnięcia w tym roku to: nagroda główna na Harcerskich Spotkaniach Kulturalnych Młodzieży Szkolnej za spektakle Gdyby do szkoły chodziły anioły i Inna oraz wytypowanie ich na Ogólnopolskie Harcerskie Spotkania Kulturalne Młodzieży Szkolnej w Kielcach, gdzie przedstawienie Gdyby do szkoły... zdobyło "Brązową Jodłę", udział w Międzynarodowym Przeglądzie Teatralnym OF BIENNALE Poznań '93 z przedstawieniem Śpieszmy się kochać ludzi, udział w XIV Ogólnopolskim Przeglądzie Teatrów Dziecięcych "Dziatwa'93" w Łodzi ze spektaklem Gdyby do szkoły chodziły anioły i uzyskanie tam nagrody I stopnia, nagrody jury dziecięcego, nagrody indywidualnej dla Jakuba Dzwonkowskiego, udział w Międzynarodowym Festiwalu Krajów Nadbałtyckich "Baltic - Satelid" w Sejnach przyniósł zespołowi wyróżnienie za przedstawienie "Inna", zaś na III Wojewódzkim Przeglądzie Teatralnym "Zderzenia Teatralne" Łask’93 za ten sam spektakl - nagrodę główną i kilka nagród aktorskich. „Podobnie jak na "Dziatwie'93", również na Zdarzeniach Teatralnych - Łask’93 największe uznanie zdobył Zespół Teatralny 28 Drużyny Harcerskiej im. Czesława Miłosza ze Szkoły Podstawowej we Włyniu, gm. Warta. "Konika" otrzymał za inscenizację i scenariusz spektaklu Inna. "Koniki" otrzymali również: opiekun, nauczyciel języka polskiego w Szkole Podstawowej we Włyniu, Jan Olszewski - "za cud teatru i przyjaźń" i Ewelina Czarnecka - "za kreację aktorską w spektaklu Inna". Zespół z Włynia otrzymał także "Konika" honorowego "za szczerą i świeżą zabawę teatralną oraz prostotę środków scenicznych w spektaklach Wróżki i Gdyby do szkoły chodziły anioły". Za całokształt swej pracy zespół otrzymał nagrodę główną w konkursie organizowanym przez Zarząd Główny Towarzystwa Kultury Teatralnej "Bliżej teatru".

Rok szkolny 1993/94: Kontynuowano pracę nad ubiegłorocznymi przedstawieniami Inna i Gdyby do szkoły chodziły anioły oraz przygotowano trzy nowe: Krzyk dziecka, Park Włyński, Co lepsze. W nowych przedstawieniach znalazło się 39 dzieci. Teatr szkolny brał udział w licznych imprezach i festiwalach, a oto ich wykaz: Harcerski Start - Zduńska Wola - przedstawienie Inna; Harcerskie Spotkania Kulturalne Młodzieży Szkolnej Sieradz’94 - zespół otrzymał nagrodę główną za przedstawienie Krzyk dziecka i Park Włyński; Wojewódzkie eliminacje na "Dziatwę" - zwycięstwo przedstawienia Inna; Udział w XV Olimpijskim Przeglądzie Teatrów Dziecięcych "Dziatwa'94" w Łodzi i Nagroda I Stopnia za przedstawienie Inna; Zaproszenie i udział w Międzynarodowym Przeglądzie Teatralnym OFF-BIENNALE - przedstawienie Inna.

Rok szkolny 1994/95: Zespół pracował w sześciu grupach: Śpieszmy się kochać ludzi (18 osób) - przedstawienie odnowione i dopracowane na Forum Teatrów Szkolnych - na scenę młodzieżową. Zespół na eliminacjach rejonowych w Legnicy otrzymał wyróżnienie, ale się nie zakwalifikował do finału ogólnopolskiego.

- Krzyk dziecka (14 osób) - spektakl dopracowywany i zmieniany, został zaprezentowany na następujących imprezach: w Międzynarodowym Przeglądzie "Korczak dzisiaj" - wrzesień’94 Warszawa; w Niemczech, występ pod Murem Berlińskim 17 października 1994 roku. Zaproszenie międzynarodowej organizacji Appari do udziału w manifestacji przeciw nędzy; udział w "Dziatwie'95" - nagroda IV stopnia; udział w I Salonie Odrzuconych - Głowno'95 - wspólnie z przedstawieniem Park Włyński – nagroda główna.

- Park Włyński (15 osób) Zaproszenie i udział w Międzynarodowym Przeglądzie Teatralnym OFF-BIENNALE - czerwiec' 95 w Głownie; Udział w VI Ogólnopolskim Kramiku Teatrów Dziecięcych - "Heca" - czerwiec' 95 w Płocku i otrzymanie nagrody głównej; Udział w I Salonie Odrzuconych - czerwiec '95 w Głownie i zdobycie nagrody głównej.
-Co lepsze (11 osób) - przedstawienie zaprezentowane na Choince Noworocznej (styczeń '95) oraz w Młodzieżowym Domu Kultury w Warcie z okazji 740 rocznicy powstania miasta. Prawdziwym sukcesem zespołu było przyjęcie zaproszenia przez Zespół "Wierzbak" z Poznania, który wystawił w strażnicy Ochotniczej Straży Pożarnej we Włyniu spektakl Spazm. Opiekun zespołu otrzymał tytuł "Instruktora Roku" w konkursie organizowanym przez Zarząd Główny Towarzystwa Kultury Teatralnej "Bliżej teatru".

X-lecie zespołu: W dniach 28-31 sierpnia 1995 roku odbyła się uroczystość X-lecia zespołu. Przez cztery dni Włyń żył teatrem. Zaproszenia przyjęły wszystkie zaprzyjaźnione teatry z Polski i ówczesnego województwa sieradzkiego. Oczywiście, tak wielką imprezę można było przygotować tylko wspólnymi siłami wszystkich mieszkańców Włynia: ojców, matek, absolwentów, członków zespołu, dyrektora szkoły, poszczególnych nauczycieli. Dzięki temu można było we Włyniu zobaczyć 22 spektakle najlepszych zespołów dziecięcych z całej Polski i wspaniałe przedstawienie Teatru "Wierzbak" z Poznania - Cecylia.

Rok szkolny 1995/96: Zespół pracował w trzech grupach przygotowujących i wystawiających trzy spektakle: - Był sobie dziad i baba; W naszej szkole; Olbrzym - Samolub. Dodatkowo dopracowywano ubiegłoroczne przedstawienia: Park Włyński i Podróże. Jeśli chodzi o występy odbyły się: występ na II Ogólnopolskim Święcie Ziemniaka - Kościerzyn'95 - przedstawienie Park Włyński; występ w Szkole Podstawowej Warta – z okazji 90-lecia ZNP - Park Włyński; udział w Łódzkich Spotkaniach Teatralnych (8-10grudnia 1995roku) jako goście specjalni - Park Włyński. Nagranie spektaklu i wywiadu z członkami zespołu przez TV Łódź dla potrzeb I programu TVP. Reportaż pod tytułem "Szaleństwa teatralne" emitowano 19 stycznia 1996 roku; zorganizowanie Teatralnych Spotkań Opłatkowych w dniu 21 grudnia 1995 roku z udziałem przedstawicieli TV Poznań, członków Teatru "Wierzbak" oraz reprezentantów instytucji wojewódzkich i gminnych. Na uroczystości wystawiono przedstawienia: Podróże, montaż poetycki Patron Zespołu oparty na twórczości Czesława Miłosza, Park Włyński, Blok wspominkowy; nagranie przez TV Poznań przedstawienia Inna w dniach 12-14 stycznia 1996 roku oraz dyskusji z udziałem zaproszonych gości - uczniów LO w Warcie i Sieradzu. Spektakl Inna był jednym z odcinków cyklu "Teatr jak życie"; udział w Choince Noworocznej - (13 stycznia 1996 roku), na której nastąpiła prezentacja premierowych przedstawień: Był sobie dziad i baba, W naszej szkole. Nagrywanie przez TV Łódź w dniach 20-21 lutego 1996 roku przedstawień: Podróże, Park Włyński, W naszej szkole oraz Był sobie dziad i baba wraz ze zdjęciami plenerowymi oraz dokrętkami. Tak powstał półgodzinny program z cyklu Szaleństwa teatralne, zatytułowany Saga włyńska, emitowany w kwietniu 1996 roku. Opiekun zespołu pracował w tym roku (jednocześnie studiując na I roku podyplomowej Reżyserii Teatrów Dzieci i Młodzieży w PWST we Wrocławiu) nad następującymi przedstawieniami: Kontynuacja pracy nad spektaklami: Park Włyński (15 osób), Inna (15 osób), Podróże (10 osób), Montaż poetycki (12 osób). Praca nad nowymi przedstawieniami: Był sobie dziad i baba (13 osób), W naszej szkole (16 osób), Olbrzym Samolub (15 osób). W roku szkolnym 1995/1996 zespół wziął udział w następujących wyjazdach, festiwalach, przeglądach i warsztatach: 26-27 kwietnia - Teatralne Spotkania Przyjaciół z Żaganiu, wyjazd zespołu z przedstawieniem Był sobie dziad i baba; 28 kwietnia - prezentacja przedstawienia Park Włyński w Warszawskim Ośrodku Kultury; 1-4 maja - wyjazd zespołu na Bieszczadzkie Biesiady Teatralne z przedstawieniem Był sobie dziad i baba; 23-25 maja - Ogólnopolski Przegląd Teatrów Dziecięcych "Dziatwa'96"; zakwalifikowanie przedstawień Był sobie dziad i baba i W naszej szkole. Nagroda II stopnia dla przedstawienia Był sobie dziad i baba; 6-10 czerwca - Ogólnopolskie Warsztaty Teatralne w Zakopanem - udział obydwu zespołów; 13-15 czerwca - VII Kramik Teatrzyków Szkolnych "Heca’96", zakwalifikowanie przedstawień W naszej szkole i Był sobie dziad i baba. Grand Prix dla Był sobie dziad i baba; Emisja kilku programów telewizyjnych z udziałem włyńskich teatrzyków.

Rok szkolny 1996/97: W tym roku w zespole pracowało 63 uczniów, równocześnie zajmowano się pięcioma przedstawieniami. Dwa z nich to widowiska ubiegłoroczne: Był sobie dziad i baba oraz W naszej szkole. Pozostałe to: Oczekiwanie, Balladyna - ilustracje i Jasełka. Zespół brał udział w licznych wyjazdach i imprezach teatralnych: udział w Wojewódzkim Przeglądzie Teatrów "Promocje'96" w Zduńskiej Woli, gdzie widzowie ujrzeli przedstawienia Był sobie dziad i baba i W naszej szkole, które zostały nagrodzone. "Otrzymano nagrodę za podglądanie rzeczywistości oddanej w spektaklu W naszej szkole oraz za odwagę w spektaklu Był sobie dziad i baba na V Festiwalu Teatrów Amatorskich "Promocje'96" w Zduńskiej Woli. Za reżyserię tego drugiego Jan Olszewski otrzymał nagrodę reżysera; wystawienie dwóch przedstawień Był sobie dziad i baba i W naszej szkole na zaproszenie Teatru Akademia Ruchu z Warszawy, zorganizowanie Teatralnych Spotkań Opłatkowych; Choinka Teatralna - występ wszystkich zespołów; wyjazd na Bieszczadzkie Biesiady Teatralne - prezentacja przedstawień Oczekiwanie i Balladyna - ilustracje; zaproszenie na OFF-BIENNALE Poznań'97 przedstawień: Był sobie dziad i baba, Oczekiwanie, Balladyna - ilustracje. Ze względu na brak pieniędzy i wzrost akredytacji na festiwalach konkursowych, zespół nie wystąpił w tym roku na "Dziatwie" i "Hecy".

Rok szkolny 1997/98: Maj 1997 roku przyniósł teatrowi wyjazd na III Bieszczadzką Biesiadę Teatralną, gdzie zaprezentowali dwa spektakle: Balladyna - ilustracje i Oczekiwanie. We wrześniu powyższe sztuki wzięły udział w Festiwalu Teatrów Amatorskich "Promocje'97" w Zduńskiej Woli 4. Oczekiwanie obejrzeli również widzowie V. Dni Wzrastania w Chodzieży. Zespół wystawił również spektakl Był sobie dziad i baba. W lutym 1998 roku prasa województwa łódzkiego zaczęła szerzej analizować bezprecedensowe zjawisko teatralne, jakim stał się Zespół 28. Drużyny Harcerskiej im. Cz. Miłosza we Wołyniu: liczący sześćdziesiąt osób zespół teatralny podzielony jest na grupy odpowiadające spektaklom (cała szkoła ma osiemdziesięciu uczniów). Grupa spotyka się raz w tygodniu. Przed próbą jest rozgrzewka, ćwiczenia dykcyjne, potem wszyscy siadają w kręgu. Podsumowują to, co zrobili, i dzielą zadania. Scenariusza właściwie nie ma (nie istnieje w formie pisemnej) - jest fabuła i jest przedstawiony problem. Dzieci tworzą scenki dające w efekcie spektakl. W trakcie dwugodzinnych zajęć zdarzają się momenty, gdy "nie idzie". Wtedy grają w piłkę - próby
dbywają się w sali gimnastycznej”. Przygotowana w takich warunkach sztuka Oczekiwanie, podobnie jak ponad dwadzieścia prezentacji, "to odbicie włyńskiej rzeczywistości, to opowieść o matce - staruszce, odwiedzanej przez jej "miastowe" dzieci, które chcą wyłudzić od niej część renty i obarczyć swoimi kłopotami. Matka czeka, dzieci przyjeżdżają i nie bacząc na biedę, wykorzystują jej dobroć. W końcu kobieta umiera samotnie".

Rok szkolny 1998/1999: Cały rok minął zespołowi na przygotowaniach do Biesiady Teatralnej "Nawrót” Włyń 99. „Pomysł zorganizowania spotkania dziecięcych teatrów w niewielkim Włyniu koło Warty zrodził się podczas jubileuszu dziesięciolecia Zespołu Teatralnego 28 Drużyny Harcerskiej im. Czesława Miłosza. Dyrektor teatru - Jan Olszewski, a także instruktorki z Wojewódzkiego Domu Kultury w Sieradzu - Urszula Witkowska i Dorota Matusiak stworzyli program "Spoiwo" i wysłali go do Rady Europy. Program został zauważony, ale w ślad za nim nie poszły dotacje. Projekt nie dawał spokoju pomysłodawcom. Przeistoczony w nowy program pt. "Nawrót", znalazł akceptację Ministerstwa Kultury i Sztuki, Fundacji im. Batorego oraz władz powiatowych i gminnych. W dniach 30 czerwca - 4 lipca zaistniał jako Biesiada Teatralna "Nawrót" Włyń '99. Pierwsza biesiada odbyła się z udziałem sześciu dziecięcych zespołów teatralnych z różnych stron kraju. Stu dwudziestu młodych aktorów spotkało się na warsztatach teatralnych. Prócz wymienionych instruktorów prowadzili je kierujący wszystkimi zespołami oraz aktorzy poznańskiego Teatru Wierzbak: Grażyna Wydrowska i Bogdan Wąsie. Podczas Biesiady kilkanaście przedstawień mogli obejrzeć widzowie z Włynia i Warty. Zaprezentowano spektakle dziecięcych zespołów teatralnych ze Szkoły Podstawowej nr 10 z Sieradza, Zespołu Teatralnego "Chaberki" z Chabierowa, Zespołu Teatralnego „Pierrot” z Zielonej Góry, Teatru Małe Co Nieco z Czarownic, Zespołu Teatralnego "Bronisze" z Ożarowa oraz teatru gospodarzy. Włyniacy organizując biesiadę dowiedli, że w Polsce działa wiele znakomitych dziecięcych zespołów teatralnych na profesjonalnym poziomie. Po prezentacjach i zajęciach warsztatowych zadaniem uczestników biesiady było przygotowanie w plenerze Balladyny J. Słowackiego. Każda z grup prezentował inną scenę z dramatu. Sceneria dla spektaklu były tereny położone nad zalewem Jeziorko, a wieczorem park i dwór w Małkowie, gdzie bywał Władysław Stanisław Reymont. Przedstawienie okazało się niezwykłym wydarzeniem, gdzie wraz z dziećmi zagrała przyroda. Woda, polna roślinność, dzikie ptactwo, ruiny domostw i pałacu stworzyły niezapomnianą scenerię widowiska. Nie powstydziliby się go i wielcy reżyserzy”.

Rok szkolny 1999/2000: Przełom wieków był dla włyńskiego zespołu jak zawsze pracowity i pełen sukcesów. Na progu nowego stulecia grupa przygotowała spektakl Telewizja, o którym pisano: „Na stole lampa naftowa, wokół cała rodzina. Rozmawiają. Za chwilę okaże się, że to chwilowa przerwa w dopływie prądu. Już jest światło, jeszcze moment i rozbłyśnie ekran telewizora. Wpatrzona weń rodzina, nie zauważa, że ławka, na której zawsze siedzieli dziadek i babcia, jest pusta. Dziadek i babcia umarli – oznajmia gospodyni. Wszyscy zdziwieni – nie zauważyli. Potem scena pogrzebu: domownicy niosą na ramionach ławkę. Zwolnienie tempa, ale za chwilę wszystko dziać się będzie coraz szybciej. Coraz większe ekrany TV, coraz mniej akcji w realnym wymiarze, za to więcej na ekranie, który w końcu staje się jedynym istniejącym światem”2. Telewizja Zespołu Teatralnego 28. Drużyny Harcerskiej im. Cz. Miłosza we Włyniu, na dwadzieścia osiem spektakli z całej Polski, otrzymała Grand Prix XX „Dziatwy’99”. Zespół przygotował, ale także prezentował się na Biesiadzie Teatralnej „Nawrót” we Włyniu. Zaprezentowali tu: Telewizję, Oczekiwanie oraz Balladynę- ilustracje3. W 2000 roku miała miejsce także premiera Szopki, za którą zespół otrzymał nagrodę główną na „Hecy” w Płocku.
Rok szkolny 2001/2002: „Przez lata działalności zespół wypracował własne metody i własny styl. Sami tworzą przedstawienia, nie piszą scenariuszy, a spektakle podlegają ciągłym zmianom, są nieustannie wzbogacane”4. Praca grupy w roku szkolnym 2001/2002 polegała na wspomnianym powyżej przez opiekuna „wzbogacaniu”i szlifowaniu Telewizji, ale i przyniosła premierę drugiej części spektaklu o destrukcyjnej roli mediów we współczesnym świecie, a szczególnie rodzinie. Powstała Telewizja II, która otrzymała nagrodę III stopnia na „Dziatwie” w Łodzi.

Rok szkolny 2002/2003: Wielokrotnie nagradzany spektakl Oczekiwanie, którego premiera odbyła się w 1997 roku został opatrzony nową wersją i podczas „Dziatwy’03” w Łodzi otrzymał nagrodę główną. Na 25 spektakli z całego kraju dwie równorzędne pierwsze nagrody przyznano Włyniakom i zespołowi z Białegostoku.
Lata szkolne 2003/2005: Praca w zespole skupiała się wokół stworzenia nowego spektaklu pt. Wielki targ. Sztukę zaprezentowano na „Dziatwie’04” w Łodzi. Wśród dwóch pierwszych nagród przyznanych ex aequo znalazła się nagroda dla Zespołu Teatralnego 28. Drużyny Harcerskiej z Włynia za Wielki targ oraz czwarta nagroda przyznana również ex aequo za Unię we Włyniu. Wybitny skład jurorski, który zachwycił się Włyniakami tworzyli: Jadwiga Sącińska, Marian Glinkowski, Leszek Mądzik i Marek Waszkiel1. „Młodzi aktorzy z Włynia przygotowali spektakl o nietypowej tematyce. Zaprezentowali, jak ich wieś zmieniła się po integracji z Unią Europejską”.

Rok szkolny 2005/2006: Reforma szkolnictwa wpłynęła w dużej mierze na to, że członkami zespołu stawali się coraz młodsi uczniowie szkoły. Już nie było w grupie dawnych siedmio i ośmioklasistów. Przyjęta przez Janusza Olszewskiego forma teatru nigdy nie należała do „lekkich, łatwych i przyjemnych. Młodzi aktorzy w swych przedstawieniach podjęli się prezentacji środowiska w którym żyją, spraw, które je bolą, oburzają, śmieszą. Jednocześnie starają się oceniać je surowo, ale sprawiedliwie, potępić zło i schylić się nad cierpiącym człowiekiem. Są szczerzy, nie unikają problemów drastycznych i bolesnych3. I tak oto powstała kolejna sztuka Bajka o ciemnym ludzie i ptasiej grypie. Sztuka została zaprezentowana podczas kwietniowych obchodów 45. Międzynarodowego Dnia Teatru w Zduńskiej Woli.