Oficer upamiętniony...

Major Ludwik Napoleon Siemiński urodził się 31 stycznia 1897 roku w Krakowie. Był synem Ignacego i Stefanii. Uczył się w Krakowskich szkołach i otrzymał świadectwo dojrzałości na początku Wielkiej Wojny w roczniku 1914/15. Następnie rozpoczął studia w Wiedniu na Wydziale Budownictwa tamtejszej politechniki. Studia zostały przerwane przez wojnę powołaniem do służby w armii cesarsko-królewskiej. Jako poddany austriacki służył od 5 kwietnia 1916 do 1 listopada 1918 roku.

Dnia 2 listopada 1918 roku Ludwik Siemiński zgłosił się na ochotnika do Wojska Polskiego w Krakowie. Został początkowo przydzielony do pociągu pancernego „Piłsudczyk" jako artylerzysta. W połowie listopada wyjechał tym pociągiem w stronę Galicji Wschodniej, gdzie walczył między innymi pod Lwowem, Gródkiem Jagiellońskim, Chyrowem, Persenkówką i Dawidowem. Brał także udział w zdobywaniu Baranowicz na froncie bolszewickim. 6 maja 1919 roku Siemińskiego przeniesiono do wojsk kolejowych. Początkowo trafił do III Batalionu Wojsk Kolejowych, gdzie jako szef kancelarii pracował do dnia 28 września 1919 r. Wcześniej, w sierpniu, otrzymał awans na kaprala, a następnie sierżanta. Następnie wysłano go na kurs do szkoły oficerskiej dla ochotników przy Kadrze Wojsk Kolejowych Nr 2 w Krakowie. Kształcił się tam od 29 września 1919 r. do 30 marca 1920 roku. Po ukończeniu szkoły (z czwartą lokatą), dnia 7 kwietnia 1920 roku został mianowany podchorążym i wysłany na praktyki z zakresu parowoźnictwa. Po powrocie trafił ponownie do dowództwa III Batalionu Wojsk Kolejowych. 17 kwietnia 1920 roku otrzymał pamiątkową odznakę artyleryjską. Od 29 kwietnia 1920 roku do końca wojny polsko-bolszewickiej dowodził plutonem w składzie 3 kompanii kolejowej.

Od 5 grudnia będąc adiutantem, a później referentem Szefostwa Kolejnictwa 4. Armii, dekretem z 1 marca 1921 został mianowany podporucznikiem wojsk kolejowych. Przesunięto go do V Batalionu Wojsk Kolejowych, a po jego likwidacji – do 3. Pułku Wojsk Kolejowych w Poznaniu. Dowodził tam 1. plutonem, a okresowo – nawet kompanią. Po wcześniejszym awansie na porucznika, w 1924 roku przydzielono go do Centralnego Zarządu Parków i Warsztatów Wojsk Kolejowych w rodzinnym Krakowie. Pierwotnie dowodził tam kompanią obsługi, a następnie został referentem. Pozostając jeszcze do stycznia 1925 roku na stanowisku w Zarządzie Parków, został wcielony do krakowskiego 1. Pułku Saperów Kolejowych. Dzień 25 września 1925 roku przyniósł kolejną zmianę, ponieważ porucznika Siemińskiego przydzielono do dywizjonu szkolnego pociągów pancernych w Jabłonnej. Objął tam dowodzenie nad plutonem technicznym Pociągu Pancernego Nr 2 „Generał Sosnkowski".

Przełom w karierze wojskowej Siemińskiego nastąpił 4 września 1929 roku, kiedy rozpoczął służbę w Centrum Wyszkolenia Saperów w Modlinie. Był tam początkowo oficerem kompanii w batalionie podchorążych, a później przeszedł do kwatermistrzostwa Centrum i 21 października 1931 roku został wykładowcą. 1 stycznia 1932 r. otrzymał awans do stopnia kapitana, a półtora roku później mianowano go komendantem parku Centrum Wyszkolenia Saperów.

Dzień 22 grudnia 1934 roku przyniósł ze sobą kolejną zmianę – Ludwik Siemiński trafił wówczas do 2. Batalionu Mostów Kolejowych w Legionowie pod Warszawą. Dowodził tam przez trzy kolejne lata kompanią, by wreszcie objąć stanowisko kwatermistrza i zarazem II zastępcy dowódcy 1. Batalionu Saperów. Pełniąc tę służbę, 19 marca 1939 roku awansował na stopień majora, a następnie 26 kwietnia objął dowództwo nad ośrodkiem sapersko-pionierskim 10. Dywizji Piechoty w Sieradzu. Taka decyzja miała zapewne związek z ogłoszoną 23 marca 1939 roku mobilizacją alarmową.

Obszar II Rzeczypospolitej podzielono na 10 Okręgów Korpusów, które po naczelnych władzach wojskowych stanowiły najważniejszy element organizacji sił zbrojnych w okresie pokoju. Sieradz położony był nad największą rzeką przepływającą przez teren Okręgu Korpusu nr IV z dowództwem w Łodzi. Z tego względu, właśnie tutaj odbywały się najważniejsze ćwiczenia czy gry wojenne. W 1937 roku w Sieradzu postanowiono także ulokować ośrodek sapersko-pionierski 10. DP. Ośrodek ten stanowił zalążek przyszłego 10. Batalionu Saperów, który utworzony został po ogłoszeniu mobilizacji.

Przed 1939 rokiem na tym terenie nie prowadzono jeszcze żadnych bezpośrednich prac związanych z budową umocnień. Całość robót, przygotowujących linię Warty do obrony, realizowano wiosną i latem 1939 r. Z pewnością można założyć, że prace fortyfikacyjne w dużej mierze zostały powierzone właśnie mjr. Siemińskiemu, wykonującemu rozkazy płk. Stefana Langnera – szefa saperów Armii Łódź, ponieważ kierownictwo tych robót obejmowali dowódcy stacjonujących w danym miejscu batalionów saperów lub ośrodków sapersko-pionierskich. Ośrodek saperski przygotowywał też inne ważne obiekty, jak przykładowo most pod Chojnem z przeznaczeniem dla wycofujących się wojsk.

W czasie wojny obronnej major Siemiński został ranny 4 września 1939 roku w czasie wysadzania mostu na Warcie. Został ewakuowany do szpitala do Łodzi, a następnie dalej na wschód, w wyniku czego został dostał się do niewoli sowieckiej i trafił do obozu w Kozielsku.

Zginął w Katyniu najprawdopodobniej 11 kwietnia 1940 roku. Pośmiertnie został awansowany do stopnia podpułkownika.